Als je je, zoals ik, elke dag zakelijk bezighoudt met examinering en toetsing, dan ontwikkel je een professionele afstand tot het onderwerp. Je objectiveert en denkt vooral in termen van processen, structuren, handboeken, criteria, controles en verantwoording. Op zich prima, maar hierdoor zou je wel eens kunnen vergeten hoe verschrikkelijk belangrijk zo’n examen is voor de direct betrokkenen: de leerlingen. Rationeel weten we dat wel, maar emotioneel?
De afgelopen weken had ik het ‘genoegen’ om het examentraject weer eens van de andere kant mee te maken. Niet bij een cursus voor mezelf, maar als moeder van een Vwo-leerling. En dat is nog veel erger dan wanneer je het zelf ondergaat. Je kunt er namelijk helemaal niets aan doen en kunt alleen maar vaststellen dat de emoties alle kanten op stuiteren en dat het ‘E-woord’ het gezin gedurende minimaal anderhalve maand domineert. En, zoals het een goed thriller betaamt, spannend tot het eind.
Een week geleden zaten we dan ook in grote spanning; zou ze geslaagd zijn? Moet ze een herkansing?
En om 16.41 uur kwam dan eindelijk het verlossende woord en kon de vlag uit. Mijn jongste dochter bleek geslaagd! En, erg belangrijk voor haar, met geen enkele onvoldoende op haar cijferlijst. En toch al die stress dus …
Ik kon weer eens aan den lijve ervaren hoeveel er dus afhangt van zo’n examen. Het verschil tussen een jaar overdoen of – in haar geval – de vrijheid om nu een tussenjaar te doen, met veel ontdekken, ervaren en leren, in de vorm van werken en backpacken.
Met zoveel leerlingen voor wie er zoveel op het spel staat, kun je het belang van een goede examenorganisatie nauwelijks overschatten. Al door het jaar heen moeten alle tentamens goed georganiseerd en gedocumenteerd zijn, procedures moeten helder zijn voor zowel leerlingen, ouders als docenten. Criteria moeten helder zijn, evenals timing. En ook eventuele bezwaarprocedures. Het lijkt gelukkig op veel scholen bijna ‘vanzelf’ te gaan, maar er wordt achter de schermen vaak heel professioneel aan gewerkt. Pas als het misgaat, zoals dit jaar bij het Calvijn College, blijkt dat het allemaal niet helemaal vanzelfsprekend is.
Ik weet weer even heel goed waar ik het allemaal voor doe.
Leerzaam dus. Maar blij dat we er vanaf zijn. Dit wil je niet al te vaak doen … 😉
